کد مطلب:188852 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:158

تعادل میان بیم و امید
در تعالیم اهل بیت (ع) حفظ تعادل میان ترس از گناه و امید به عفو و رحمت حق (خوف و رجا) همیشه توصیه شده است.

امام صادق (ع) می فرماید: پدرم - باقرالعلوم - همیشه این نكته را یادآور می شد: هیچ مؤمنی نیست مگر اینكه در قلبش دو نور وجود دارد، نور ترس و نور امید. به گونه ای كه اگر این دو نور با یكدیگر سنجیده شوند، هیچ یك بر دیگری فزونی نخواهد داشت. [1] .

امام صادق (ع) نیز از پدر خویش نقل كرده است: در كتاب حكمت خاندان داود آمده است: ای فرزند آدم! چگونه سخن هدایت به میان می آوری با اینكه از پستی و كجروی رها نشده ای!

ای فرزند آدم! قلبت به قساوت و تیرگی گراییده و عظمت خداوند را از یاد برده ای!

به راستی اگر به خدا شناخت داشتی و عظمت او را می دانستی هماره از (مخالفت با او) بیمناك و به نویدهای وی امیدوار بودی.

وای بر تو! چگونه بستر قبر و تنهایی و بی یاوری آن جایگاه را، به یاد نمی آوری! [2] .



[ صفحه 285]




[1] عن ابي عبدالله (ع) قال: كان ابي (ع) يقول: انه ليس من عبد مؤمن الا و في قلبه نوران: نور خيفة و نور رجاء، لو وزن هذا لم يزد علي هذا و لو وزن هذا لم يزد علي هذا. اصول كافي 2 / 71.

[2] عن جعفر بن محمد، عن ابيه (ع) قال: في حكمة آل داود يابن آدم كيف تتكلم بالهدي و انت لا تفيق عن الردي، يا ابن آدم اصبح قلبك قاسيا و انت لعظمة الله ناسيا فلو كنت بالله عالما و بعظمته عارفا لم تزل منه خائفا، و لمن وعده راجيا، يحك كيف لا تذكر لحدك، و انفرادك فيه وحدك. امالي طوسي 1 / 206؛ بحار 70 / 382.